Onder het bewuste

weblog over het onbewuste
  • Home
  • Artikelen
  • Achtergrond

  • Inquiry en meditatie bij de Ridhwan School

    © | gepubliceerd 5 maart 2021 in:

    Voor de oefeningen die in de Ridhwan School gedaan worden zijn er termen die op zich duidelijk lijken te zijn: Inquiry en meditatie. Inquiry als zelfonderzoek. Meditatie lijkt allerlei functies te hebben. In de loop van de 11 (+ 1) jaar dat ik bij de school was ben ik die termen echter onduidelijk gaan vinden. Achteraf vind ik ze problematisch.

    Verwerken van gevoelens

    Het belangrijkste probleem dat ik hier zelf ervaarde, is dat er eigenlijk nauwelijks gesproken werd over het verwerken van gevoelens ('working through feelings'). Verwerken is voor mij het proces van bewust maken van gevoelens, zodat die oplossen en er dan basiskwaliteiten van de psyche opkomen ('Essentie' genoemd in de Diamond Approach). Succesvol verwerken van gevoelens is dan het daadwerkelijk oplossen ervan. Het verwerkingsproces lukt niet altijd, bijvoorbeeld doordat je bepaalde gerelateerde gevoelens over het hoofd ziet of niet durft te voelen.

    Hoewel een enkele teacher het wel zo benoemde, heeft de senior teacher het verwerkingsproces eigenlijk nooit benoemd, niet als 'verwerken' en ook niet door het op de een of andere manier aan te duiden. Almaas noemt het wel ergens in een van de Diamond Heart boeken, maar zonder de woorden 'working through' of 'processing' te gebruiken. Als terugkerend concept werd het in de retreats niet gebruikt. Dat, mijns inziens, terwijl het hele ontwikkelingsproces van studenten bij de Ridhwan School hierop gebouwd is.

    Kort na de 1st retreat van de groep waarin ik zat, ontdekte ik, terwijl ik in een kantoor aan het werk was, dat ik een bepaald gevoel kon verwerken door er expliciet op de focussen. Dat ben ik toen steeds meer gaan doen gedurende de dag en ik ben daar nooit meer mee opgehouden. Bij de daaropvolgende retreat lette ik er daarom specifiek op wat de senior teacher over dit proces zou zeggen. Maar niets. Zelf was ik in die tijd nog te verlegen om dat zelf ter sprake te brengen. Als ik me goed herinner duurde het tot de 3de retreat voordat een andere teacher er in de groep in de grote zaal kort iets over zei, maar dat was alles. Ik heb dit altijd nogal vreemd gevonden.

    Inquiry

    Ik heb zelf binnen de Ridhwan School de term 'Inquiry' vaak gebruikt als ik 'verwerken van gevoelens' bedoelde. Maar Inquiry is niet hetzelfde. Inquiry is zelfonderzoek: kijken en benoemen wat er in je psyche gebeurt. Een verwerkingsproces hoeft daar niet noodzakelijk deel van uit te maken. Sommige Ridhwan-studenten leken als doel van de Inquiry-oefeningen te zien dat je inzichten over jezelf opdeed en dat je daardoor andere wegen in zou gaan slaan in je psyche. Ik heb dat zelf zo zelden zien gebeuren, zowel bij mezelf als bij anderen, maar ik kan me goed voorstellen dat iemand dat als doel ziet. Vooral als je nooit verteld is dat het gaat om een verwerkingsproces.

    Soms zeiden teachers gedurende private sessions iets wat de verwarring nog wat groter maakte. Ze zeiden dat het niet de bedoeling was om gevoelens 'weg te maken'. Je zou kunnen zeggen dat het verwerken van gevoelens een manier is om gevoelens 'weg te maken'. Voor mij was dat altijd de bedoeling, al zou ik zelf nooit de term 'wegmaken' gebruiken. Als ze dit zeiden, ging ik er vanuit dat ze bedoelden dat het niet de bedoeling was om gevoelens te onderdrukken. Onder andere doordat ik teveel opging in mijn proces heb ik nooit gevraagd wat ze nu precies bedoelden.

    Gevolgen voor de ontwikkeling

    Ik denk zelf dat deze onduidelijkheid voor diverse Ridhwan-studenten tot gevolg had dat ze geen noemenswaardige ontwikkeling doormaakten. Iemand die op dat moment bijna 10 jaar bij de Ridhwan was, vroeg wat het was dat hem ontging, omdat hij niet het idee had bij 'Being' uit te komen. Iemand waarvan ik diverse malen gezien had dat hij geen verwerkingsproces had in zijn Inquiry, ging de teachers-opleiding van de Ridhwan doen. Ik denk dat het meer als een halfjaar, misschien zelfs een jaar duurde voordat een van de Ridhwan-teachers bij die opleiding hem een en ander uitlegde. En dan heb je nog de mensen die de retreats zien als een soort sociale gelegenheid, waar een uitgesproken goede sfeer is in een prettige omgeving en waar je sympathieke mensen kunt ontmoeten. Maar die Inquiry niet zo belangrijk vinden.

    Ik vermoed dat de onduidelijkheid over het verwerken van gevoelens bij de Ridhwan wel eens opzettelijk zou kunnen zijn. Vooral in het begin is het niet makkelijk je verwerkingsproces op gang te krijgen. Als je dan het idee krijgt dat er een norm is van succesvol gevoelens verwerken, kun je gedemotiveerd raken. En aangezien er nog jarenlang nieuwe studenten in de groep toegelaten werden, zou het om deze reden dus ook jarenlang beter zijn er niet teveel over te zeggen. En na al die jaren heeft het niet meer zoveel zin het uit te gaan leggen.

    Meditatie

    En dan meditatie. Meestal wat ze noemen de 'Kath'-meditatie, waar je al zittend je focust op een plek iets onder je navel, een paar vingers diep in je lichaam. In het begin werd het een concentratie-oefening genoemd. Daarna zou het helpen om je Inquiry-proces dieper te maken en meer gevoelens naar boven te brengen. Daarna werd het voor mij onduidelijk waar het ze nu precies om ging, wat ook kwam doordat de senior-teacher zei dat ze niet wou benoemen wat je in die Kath nou precies kon voelen.

    Diverse malen werd er gewaarschuwd voor slaperig worden tijdens de meditatie. Om dat tegen te gaan moest je rechtop gaan zitten. Ik werd ook regelmatig slaperig tijdens de meditatie in de groep. Rechtop zitten hielp niet voor mij, misschien ook omdat mijn rug dat niet toeliet. Naar mijn idee is er een probleem met de vorm van een oefening, als die maakt dat je er slaperig van wordt. Het is dan bijvoorbeeld te saai. Verschillende mensen hebben me verteld dat ze gingen mediteren als ze 's nachts de slaap niet konden vatten. Nog meer mensen zeiden dat ze het mediteren in een groep beter volhielden dan alleen. Ik vraag me dan af of het de groepsdruk is die wellicht zorgt voor het overwinnen van gevoelens van zinloosheid en verveling.

    Ik ben er nooit echt dol op geweest, maar in de loop der tijd ging het mediteren me steeds meer tegenstaan. Voor mij voelde dat zitten in meditatie als beperkend en een verplichting. Niet alleen had ik het idee weinig met de meditatie op te schieten, maar mijn verwerkingsproces liep prima. Ik kon inderdaad merken dat mediteren het voelen iets kon verdiepen, maar ik had zowiezo zelf effectievere manieren gevonden om mijn verwerkingsproces te verdiepen en effectiever te maken.

    Lopen om te voelen

    Vanaf het begin ben ik gaan lopen om het verwerkingproces beter te laten verlopen. Als ik thuis ben, loop ik rond in mijn woning, om de wat moeilijker gevoelens te verwerken. Als ik wandel, ben ik voornamelijk met dat verwerkingsproces bezig. Ook als ik samen met andere Ridhwan-studenten over de telefoon inquire-de, liep ik vaak rond in mijn woning met de telefoon in mijn hand. Ik heb begrepen dat sommige psychotherapeuten trouwens ook wandelen met hun cliënten om die beter in contact met hun gevoel te brengen.

    Soms had ik het idee dat meditatie als een soort Inquiry bedoeld werd, een vorm om het zonder contact met anderen te doen. Maar Inquiry ging voor mij zoveel beter door te lopen in plaats van te zitten, dat ik voor mezelf geen goede reden zag om dat zittend te gaan doen. Al lopende word je niet slaperig. Je bent beter in contact met je lichaam dan zittend, door de fysieke activiteit, en dat helpt om beter te voelen. Het fysieke bewegen zorgt ook in je gevoelens voor bewegen, waardoor je minder geneigd bent ergens in te blijven hangen. Het lopen zorgt ook dat je neiging iets te doen ergens heen gaat, waardoor je makkelijker stil kunt staan bij je gevoelens.

    Ik heb al eerder geschreven dat ik denk dat de cultuur van zitten bij de Ridwhan School iets te maken heeft met dat de leider van de school, Hameed Ali, in zijn jeugd polio heeft gehad en met een stok loopt. Die zal liever zitten dan lopen.

    2 reactie(s)


    1. Isa schreef 5 augustus 2022, 17:16 het volgende:

      Ha Ewald,
      Goed punt, je vragen wat betreft het proces en ‘de bedoeling’ van het proces van inquiry.

      Als je in contact bent met wat er is, met ‘how do you feel now’, die belangrijke vraag in het werk van de Diamond Approach, dan ga je iets aan en dan is er verwerken. Ja. Dan gebeurt er iets. Er kunnen inzichten zijn, en er is ook dat proces van transformatie, van ergens doorheen werken. In mijn interpretatie zal Hameed Ali, de grondlegger van de Ridhwan School en de logos van de Diamond Approach dat helemaal met je eens zijn.

      Er kunnen lastige emoties zijn of hoe dan ook, en ook prettige gevoelens. Maar als het thema een bepaald aspect van Essentie is, bijvoorbeeld joy, vreugde, dan komen mensen tijdens een inquiry toch vaak allerlei tegen wat minder ‘leuk en makkelijk’ is, met andere woorden iets waar ‘doorheen gewerkt’ zou kunnen worden, of iets waar ook daadwerkelijk doorheen gewerkt wordt al naar gelang de situatie en de voorkeur van iemand.

      Dat is ook vaak wat gebeurt tijdens de retreats in de school. Voor iedereen persoonlijk weer verschillend, het proces van inquiry. En lastige gevoelens zijn meestal iets om uit de weg te gaan? Al is het nadeel daarvan dat we langdurig aan de oppervlakte blijven terwijl allerlei lastige defensieve staten niet worden aangegaan en verwerkt. Dat is een mogelijkheid. Onze keuzevrijheid.

      En lastige emoties aangaan, waar je het accent legt zoals ik je hoor, dan is dat is iets waar moed voor nodig is en openheid. Mooi dat je dat doet.

      Moed is een aspect van Essentie, openheid ook. Dat soort Essentiele kwaliteiten komen het proces van inquiry ten goede. Eerlijkheid, onderscheidend vermogen, Present zijn. En dan gaat het over ‘Being’ inderdaad.

      Mijn eigen ervaring met ‘meditatie’ is dat het een oefening is van ‘abiding in Presence and awareness’. Een goeie basis voor het proces van inquiry eventueel.

      Ik zag onlangs een video recording van een weekend retreat over embodiment met Hameed waar ik destijds in NY ook bij was, hij zei iets over meditatie, deed zijn ogen een poosje dicht en toen plotseling open, dat was maar saai, alleen maar met je ogen dicht, hahaha. Geen doel op zich in zijn ogen zoals ik het begrijp, en als het bij inquiry gaat om iets’ op te lossen’, is het natuurlijk interessant wat er dan blijvend is, dan wel wat er precies ‘getransformeerd’ wordt.

      Je verwijst in dat verband terecht naar Essentiele kwaliteiten. Zoals in de teachings van de Diamond Approach vaak wordt genoemd dat emotionele staten getransformeerd kunnen worden in een staten van Essentie (woede kan getransformeerd worden in kracht als voorbeeld). En de mate van volwassenheid en de toegang tot Essentiele Staten kan op die manier (inderdaad zoals je zegt door dat proces van verwerken) worden ‘gerealiseerd’. Dat is zoals ik de teachings van Hameed heb verwerkt.

      In mijn interpretatie is belichaamd zijn inderdaad van belang om present te zijn. Zijn waar we zijn, op onze eigen locatie, met onze eigen gevoelens en emoties en herinneringen en sensaties die worden waargenomen.

      Belichaamd zijn of meer belichaamd raken is misschien makkelijker als we bewegen dan als we stil zitten. Dat is persoonlijk misschien. Tijdens retreats kunnen mensen rondjes rond het centrum gaan rennen toch?

      Jouw beschrijving van een persoonlijk proces van verwerking van wat eigenlijk verwerkt wil worden, zoals ik het lees, gaat over een proces van transformatie! Dat klinkt heel waardevol.

      Heb je het boek van Hameed Ali/A.H.Almaas gelezen over dat proces van transformatie? Hij schreef onlangs dat hij dat boek heeft geschreven omdat het moeilijker is om ‘to the point’ allerlei ‘aan te gaan’, maar uit de titel blijkt wel hoe belangrijk dat is in zijn ogen! het boek heet: ‘The point of Existence’. Met als subtitel: transformations of narcissism in self -realisation. Je kent het waarschijnlijk wel.

      Een aanrader zoals in mijn ogen alle boeken van A.H.Almaas geniaal zijn.

      Hartelijke groet,

    2. Ewald Berkers schreef 5 augustus 2022, 19:18 het volgende:

      Dank voor je visie, Isa.

      Vroeger heb ik redelijk wat van Almaas’ boeken gelezen. Meest als ik in bus of trein zat naar mijn werk en terug. Dan had ik telkens een minuut of 10, 15 aan een stuk te lezen. Toen ik niet meer met het OV reisde vond ik het veel lastiger om mijn aandacht bij zijn boeken te houden, want echt levendig vind ik zijn schrijfstijl niet.

      Achteraf denk ik dat dat lezen, in het Engels, me vooral geholpen heeft om de teachings van de retreats goed te volgen en te herinneren. Ik leerde zijn terminologie er goed door kennen. Maar ik had toch het idee dat ik tijdens de retreats meer leerde dan uit de boeken, dat er daar meer dingen verteld werden waar ik ook echt wat mee kon.

    Reageren

    Textile hulp


    (wordt niet openbaar)
    (optioneel)

    Na bekijken van het voorbeeld van je bericht, niet vergeten te verzenden!

    Meer artikelen

     –