Toevallig weten te ontmoeten
© | gepubliceerd 5 september 2010 in: zelfonderzoek
Al ruim 20 jaar valt het me op dat ik mensen die ik ken soms toevallig tegen kom, bijvoorbeeld op straat, op een moment dat betekenisvol is. Ik heb bijvoorbeeld een bepaalde interesse in iemand, of juist een bepaald conflict, en, hoewel ik die persoon normaal niet vaak tegenkom, gebeurt dat dan juist om de haverklap of een keer op een heel specifiek moment. Of ik heb een persoon voor iets specifieks nodig, zonder dat ik daar verder bewust mee bezig ben, en loop hem of haar zo tegen het lijf.
Zo'n ontmoeting gebeurt dan toevallig, maar dit toeval lijkt door wil of intentie gestuurd te zijn.
Het kan natuurlijk zijn dat dit alleen in mijn perceptie zo lijkt. Dat het me juist opvalt omdat die persoon in mijn gevoel op dat moment betekenis heeft, maar dat zo'n ontmoeting toch werkelijk willekeurig is.
Maar ik heb een drietal keren een bepaalde situatie meegemaakt waarbij ik duidelijk op de een of andere manier iemand wist te ontmoeten, zonder dat ik op een conventionele manier kon weten hoe en wanneer dat te doen.
Zo zou in mijn studententijd een vriend uit een ander deel van het land, met de auto, bij mij op bezoek komen. We hadden een tijdstip 's avonds afgesproken, maar een ding wist ik zeker: hij zou later zijn, zoals altijd. Terwijl ik wachtte, begon ik het na enige tijd wel erg laat te vinden. Op een gegeven moment had ik het idee dat als ik naar de parkeerplaats zou lopen, ik hem daar aan zou treffen. Ik ging op mijn impuls af en liep mijn flat uit, het pad af, en naar de parkeerplaats. Door de hoeveelheid bos om mijn studentenflat heen, en de grote afstand naar de openbare weg, was het onmogelijk dat ik zijn auto gezien of gehoord kon hebben. Maar toen ik de parkeerplaats opliep, zag ik aan de andere kant twee koplampen verschijnen. Nadat hij geparkeerd had, kon ik constateren dat het inderdaad de vriend was die ik verwachtte.
Bij een andere gelegenheid zou iemand mij op komen halen. De voorgaande gebeurtenis speelde door mijn hoofd, en ik had op een bepaald moment het idee dat als ik dan zou vertrekken, ik hem zou treffen nog voordat hij kon aanbellen. Ook hier was het niet mogelijk dat ik zijn auto gezien of gehoord kon hebben. Wel wist ik iets preciezer hoe laat deze persoon zou komen. Toen ik net de enige meter tussen twee deuren op mijn verdieping was waarop ik de parkeerplaats kon zien, zag ik de persoon die ik verwachtte lopen, op weg naar de voordeur. Ik maakte van die gelegenheid gebruik om hem toe te roepen dat ik eraan kwam.
Recent verwachtte ik een pakketje dat door de pakketservice van het postbedrijf gebracht zou worden. Ik wist dat het 's middags gebracht zou worden, maar niet hoe laat. Op een gegeven moment begon ik het toch wel laat te vinden. Ik had toen het idee dat als ik dan naar beneden zou lopen (met als excuus dat ik mijn brievenbus op post ging controleren), ik de man van de pakketservice zou treffen. Inderdaad kwam hij er net aangelopen nadat ik mijn brievenbus gecontroleerd had. Met het voor mij bestemde pakketje
Het is bepaald niet mijn gewoonte om mensen maar op goed geluk tegemoet te gaan lopen. Ik denk dat deze drie situaties de enige in mijn leven zijn waarbij ik dat gedaan heb.
Maar hoe kon ik dan weten op welk moment ik moest vertrekken?
1 reactie(s)
Meer artikelen
< "Moeten" en schuldgevoel – Is wraak natuurlijke noodzaak? >
R schreef 3 oktober 2012, 12:17 het volgende:
Mij overkomt dit soort gebeurtenis vaak. Ik denk dat het verband houdt met wat Jung synchroniciteit noemde: een niet-oorzakelijk verband tussen wat er binnen en rondom onszelf gebeurt. Jung en zijn vriend, de beroemde fysicus Pauli, speculeerden dat dit wees op het bestaan van een ‘Unus Mundus’, d.w.z. dat er iets is dat aan grondslag ligt van zowel wijzelf als de wereld. Vermits dit ook is wat alle mystici zeggen, hoeft het niet te verwonderen dat daardoor inderdaad af en toe zon’n vreemde verbanden ontstaan.