Onderwerp "zelfonderzoek"
De psychologie van lage rugpijn
De laatste keer dat ik lage rugpijn had, lukte het me de betrokken emoties zodanig te doorvoelen, dat ik niet verwacht het nog eens te krijgen.
Spanning
Als lage rugpijn bij mij erg pijnlijk werd, dan was er altijd sprake van veel spanning, die ik kreeg als reactie op pijn die er was. De spanning maakte ik om mijzelf tegen de pijn te beschermen, maar het gevolg was dat ik daardoor nog meer pijn kreeg. Door de extra pijn ging ik dan mijn rugspieren nog meer aanspannen, met als gevolg nog meer pijn. Een vicieuze cirkel, dus. Spieren aanspannen tegen pijn is een min of meer normale reactie, maar het kan volstrekt tegengesteld werken aan wat je wilt.
Door de pijn en mijn verzet ertegen bewust te gaan voelen, lukte het me om de vicieuze cirkel te doorbreken. Om de pijn te verminderen, gebruikte ik ook pijnstillers en acupressuur, waarover later meer.
Kanteling van het bekken
Op een gegeven moment kon ik het toelaten dat er pijn was, zonder me ertegen te verzetten. Dat stelde me in de gelegenheid te gaan voelen wat er nu precies gebeurde, daar onder in mijn rug. Ik wist reeds, dat mijn ruggengraat een enigszins abnormale buiging had, de normale S-vorm was te geprononceerd. Ik merkte dat ik mijn bekken naar achteren kantelde, wat de extra buiging in mijn ruggengraat veroorzaakte, en dat dit een spanning in de spieren rond mijn ruggengraat erboven veroorzaakte, die pijn deed. Deze pijn was waar het allemaal mee begon.
In eerste instantie ben ik een paar weken beziggeweest met te proberen mijn bekken meer in een normale stand te kantelen. Dat leek maar ten dele effect te hebben. Ik ben daarom meer precies gaan voelen wat het achterwaards kantelen van mijn bekken veroorzaakte en vond toen een heel stelsel van gevoelens dat dit deed. Het voelen van die gevoelens bleek een ontspanning te geven, die mijn bekken in een meer normale stand deed terugkantelen, en de pijn daarmee deed verminderen.
Emotionele ingehoudenheid
Door iets wat een Taichi-lerares eens tegen me gezegd had over de stand van mijn bekken, zag ik dat mijn houding van emotionele terughoudendheid effect had op de stand van mijn bekken. Als ik iets wil, en mijn lichaam drukt dat uit, dan is er een beweging in mijn bekken naar dat wat ik wil. Als ik dan bang ben en mij inhoud, kantelt mijn bekken naar achteren. Dit geeft dan het begin van de pijn, die kan gaan escaleren tot iets wat enorm zeer kan gaan doen.
Dit is dus in feite de wortel van het probleem. Doordat ik mijzelf tegenhoud, mijn eigen wil dus blokkeer, kantelt mijn bekken naar achteren, wat de overdreven S-vorm van mijn ruggengraat veroorzaakt, en daarmee de lage rugpijn.
Ik was in staat om veel van de gevoelens uit mijn kindertijd bewust te worden, waarbij dit het issue was, door te voelen wat er nu precies daar onder in mijn rug en bekken gebeurde. De eerste weken had dat tot gevolg dat de pijn erger werd, maar na elke doorvoelde herinnering uit mijn onbewuste werd deze weer minder. Na verloop van tijd kwam de pijn onder in mijn rug steeds minder vaak op en werd minder pijnlijk. Tegenwoordig heb ik er zelden nog last van en verwacht ik niet dat het ooit nog zo zou kunnen escaleren als het vroeger deed.
Het doorvoelen van deze issues had een duidelijk effect op mijn emotionele gesteldheid. Ik heb gemerkt dat mijn wil krachtiger werd en dat ik mij doortastender op ben gaan stellen. Ik voel me daardoor meer mezelf.
Soms gaan mensen als ze lage rugpijn hebben op bed liggen. Dit wordt door doktoren afgeraden, omdat de ervaring is dat het hierdoor niet overgaat, en zelfs erger kan worden. Vanuit het idee dat lage rugpijn uiteindelijk door jezelf inhouden veroorzaakt wordt, is dit ook begrijpelijk, omdat op bed gaan liggen een vorm van jezelf inhouden is.
Pijnstillers als placebo
Een veelgehoord medisch advies bij lage rugpijn, is om pijnstillers te nemen (bijv. Paracetamol of Ibuprofen). Ik heb het idee hierachter vroeger altijd logisch gevonden. Door de pijn te onderdrukken, ontspannen de spieren, waardoor er weer minder pijn ontstaat. Echter, wat ik voelde dat er gebeurde, was dat het wel leek alsof de pijnstillers soms geen enkel effect leken te hebben. Soms ook wel, voornamelijk in het begin dat ik pijnstillers hiervoor gebruikte. Maar, ik vraag me nu af, of dit niet slechts een placebo-effect was. Wat ik denk dat er gebeurt, is dat bij pijnstilling de escalatie van spierspanning die pijn veroorzaakt gewoon verder doorgaat. De pijnstilling doet wel wat, maar het helpt niet.
Nu blijkt er in Australië een onderzoek te zijn geweest naar het effect van pijnstilling bij lage rugpijn, vergeleken met placebo. Wat bleek, was dat er geen verschil was in de duur van de lage rugpijn, tussen de pijnstillers en placebo.
Niet voorover buigen maakt het erger
Een ander medisch advies, dat vroeger veel gegeven werd, is om lage rugpijn te voorkomen door de onderrug niet voorover te buigen. Het zou slecht zijn om voorover te buigen om iets van de grond op te tillen bijvoorbeeld, en je zou dan je rug recht moeten houden, en meer door de knieën moeten zakken. Wat ik merkte, was dat juist dit advies bij mij de rugpijn verergerde. Want, wat moet je, als je om iets bepaalds te doen, hoe dan ook voorover moet buigen? Ik denk bijvoorbeeld aan het opendraaien van een kraan om de handen te wassen. Omdat ik al rugpijn had, geloofde ik, op basis van het advies, dat dit erger zou worden, als ik voorover zou buigen om de kraan open te draaien. Maar wat in werkelijkheid gebeurde, was dat ik gespannen werd als ik toch naar voren moest buigen, wat de pijn natuurlijk verergerde.
In een video over rugpijn op een Duitse krantenwebsite, zag ik dat men tegenwoordig mensen leert om dit vooroverbuigen gewoon wel te doen. Mensen moeten het vaak afleren met specifieke oefeningen, als ze dit verkeerde advies vroeger opgevolgd hebben. Ik heb zelf vele malen uitgeprobeerd of het vooroverbuigen effect had op de nog niet genezen lage rugpijn, maar dit bleek volstrekt niet het geval te zijn.
Acupressuur
Naast pijnstillers heb ik acupressuur gebruikt om de rugpijn te verminderen. Met de methode die ik gebruikte, verminderde de pijn met de helft (gevoelsmatig), in ongeveer anderhalve minuut. Ik voelde me dan ontspannener en alsof ik meer kon verdragen, waarbij mijn spieren soepeler voelden en meer konden hebben.
Mijn indruk was, dat dit echt hielp het genezingsproces te versnellen. Maar ik kan niet uitsluiten, dat hetzelfde probleem als met pijnstillers ontstond, dat de escalatie van spanning als reactie op pijn gewoon verder doorging.
(De punten die ik gebruikte waren Maag-36 en Milt-6, aangevuld met een oefening om punten op de voet te stimuleren. Die oefening bestaat uit het met de hand de voet rond de enkel draaien, en daarna min of meer op dezelfde manier de tenen rond de voet draaien.)
Verdwaald raken in dromen
Een van de meest voorkomende thema's in mijn dromen is dat ik een eerder bezochte plek niet meer kan terugvinden. Een kamer in een gebouw, een bepaalde straat waarover ik eerder gedroomd heb, ze lijken nog wel ergens te zijn, maar niet waar ik zoek. Waar ik dan ben lijkt wel wat op waar ik naar op zoek ben, waardoor het lijkt of ik in de buurt ben, maar ik ben wel verdwaald.
Een aantal jaar geleden vertelde iemand me dat hij vaak verdwaald was in zijn dromen, en hij vroeg me hoe dat zou kunnen komen. Mijn theorie was toen dat dit iets is wat inherent aan dromen is. Uiteindelijk is wat je ziet in dromen, en waar je denkt dat je bent, niet echt. Het is iets wat je uit je eigen geest voorkomt, en er is geen reden dat het een vaste vorm zou hebben. Het veranderen van je droom is een gegeven, maar doordat je in de werkelijke wereld uitgaat van dingen die in zekere mate onveranderlijk zijn, doe je dat in dromen ook, terwijl dat niet overeenkomt met de hoe het in dromen gaat. Doordat dingen veranderen waarvan je denkt dat ze niet veranderen, krijg je het gevoel dat je verdwaald.
Omdat ik denk dat dit verdwalen inherent is aan dromen, denk ik dat iedereen regelmatig verdwaald in dromen.
In de loop der jaren is me opgevallen dat dromen die ik vroeger in de nacht heb stabieler zijn. Misschien omdat dat dan een nieuw onderwerp betreft, waardoor alles nog vast lijkt. Later in de nacht ontstaan er dan meer variaties, en komt er hoe langer hoe meer een gevoel van verdwalen. Doordat ik dan op zoek ga, ben ik dan meer en meer aan het reizen, lopend, in de trein of op de fiets. Dit lijkt een redelijk vast patroon te zijn.
Vanmorgen kon ik, kort nadat ik wakker werd, het gevoel dat bij dat verdwalen hoorde onderzoeken. Ik voelde me verdwaald en begreep niet hoe dit kon. Ik voelde me angstig, geblokkeerd en had een neiging me terug te trekken. Het gevoel van mijn omgeving was er een van onvastheid en verandering waar geen verandering zou moeten zijn. Ik zocht richting, maar die was er nauwelijks. Ik voelde me een jongetje van een jaar of 3, 4, dus dit was een gevoel wat ik al vrij lang had.
RSI en onderdrukt verdriet
Ik heb een aantal maanden last gehad van RSI in mijn handen. Door overbelasting had ik nogal wat pijn, die erger werd als ik mijn vingers en handen belastte met typen, gebruik van computermuis, groente snijden, en dergelijke. Ook voelden mijn vingers dik aan. Nadat het probleem enige tijd aan het verminderen was, doordat ik belastingen van mijn handen vermeed, leek het daarna maar zeer langzaam verder te verbeteren.
Ik ben toen acupunctuur gaan proberen. Na de eerste behandeling merkte ik nauwelijks verbetering, maar de acupuncturiste had me wel verteld dat ze de Long-meridiaan had geopend. Nu weet ik iets van de achtergronden van acupunctuur, en ik wist dat er verband kan zijn tussen verdriet en problemen met de Long-meridiaan.
In eerste instantie merkte ik niets op dat met het opkomen van emoties van verdriet te maken kon hebben. Maar na zo'n anderhalve week gebeurde dat wel. Mijn vingers voelden wat dikker als normaal, en ik voelde sterk verdriet opkomen, waar ik me tegen verzette. Toen ik het verzet voelde, in plaats van het te doen, verdween het verdriet. Tegelijk met het verdwijnen van het verdriet, ging de zwelling in mijn vingers tot mijn verrassing vrijwel geheel weg.
Niet alleen verdween de zwelling, ook werd mijn huid, die al zo'n twee decennia nogal droog was geweest, duidelijk vochtiger en gladder. Door experimenten die ik een jaar of 10 geleden met acupressuur gedaan heb, wist ik dat de droogheid van mijn huid verbeterd kon worden met punten op de Long-meridiaan, maar ik was eerder nooit in staat deze verbeteringen voor langer als een halve dag te laten duren. Kennelijk was het het onderdrukte verdriet wat de droogheid van mijn huid in stand hield.
Hierna had ik nogmaals een acupunctuur behandeling. Deze behandeling had nu wel een duidelijk effect. De zwelling was nu volledig weg en ik had weinig pijn meer bij belasting. Door opkomend verdriet kwam de zwelling wel nog diverse malen terug, maar telkens als ik dit verdriet toeliet verdween de zwelling ook weer. Ik heb dat een keer of 10 zien gebeuren. Ook de toestand van mijn huid verbeterde verder.
Ik vermoed dat niet alleen mijn huid droog was, maar ook mijn spieren en pezen. Dit zou wel eens de reden kunnen zijn dat het herstel zo langzaam vorderde. De droogte van spieren en pezen zou deze bijvoorbeeld gevoeliger voor irritatie kunnen maken.
Het verdriet ging onder andere over het niet meer kunnen doen van allerlei bezigheden door de pijnlijkheid van mijn handen. Ook was er ouder verdriet, met een gevoel dat een persoon of situatie me als het ware iets wat voor mij van waarde was afgenomen had.
Ook merkte ik een issue met verdriet over pijn zelf. Als ik pijn voelde, verzette ik me met spierspanning tegen die pijn. Dat werkte echter niet, de pijn bleef juist daardoor. Als ik de pijn accepteerde en het verzet ertegen doorvoelde, kwam er verdriet over de pijn. Met het voelen van dat verdriet verdween pijn nogal eens. Als klein jongetje heb ik nogal eens "Niet huilen!" te horen gekregen als ik huilde van verdriet over pijn. Kennelijk is dit niet zo'n goed advies.
Overigens was er meer aan de hand dan onderdrukte emoties. Door het vermijden van belasting die pijn veroorzaakte in mijn handen, bewoog ik mijn handen te weinig om vocht van de zwelling af te voeren via mijn bloed. Dit gebrek aan beweging veroorzaakte ook zelf pijn, doordat er nogal wat vast kwam te zitten in mijn handen. Het, in samenspraak met een fysiotherapeut, met oefeningen (o.a. chinese ballen) losmaken van spieren, pezen, en dergelijke, bleek ook een belangrijke factor te zijn in het herstel.
Toevallig weten te ontmoeten
Al ruim 20 jaar valt het me op dat ik mensen die ik ken soms toevallig tegen kom, bijvoorbeeld op straat, op een moment dat betekenisvol is. Ik heb bijvoorbeeld een bepaalde interesse in iemand, of juist een bepaald conflict, en, hoewel ik die persoon normaal niet vaak tegenkom, gebeurt dat dan juist om de haverklap of een keer op een heel specifiek moment. Of ik heb een persoon voor iets specifieks nodig, zonder dat ik daar verder bewust mee bezig ben, en loop hem of haar zo tegen het lijf.
Zo'n ontmoeting gebeurt dan toevallig, maar dit toeval lijkt door wil of intentie gestuurd te zijn.
Het kan natuurlijk zijn dat dit alleen in mijn perceptie zo lijkt. Dat het me juist opvalt omdat die persoon in mijn gevoel op dat moment betekenis heeft, maar dat zo'n ontmoeting toch werkelijk willekeurig is.
Maar ik heb een drietal keren een bepaalde situatie meegemaakt waarbij ik duidelijk op de een of andere manier iemand wist te ontmoeten, zonder dat ik op een conventionele manier kon weten hoe en wanneer dat te doen.
Zo zou in mijn studententijd een vriend uit een ander deel van het land, met de auto, bij mij op bezoek komen. We hadden een tijdstip 's avonds afgesproken, maar een ding wist ik zeker: hij zou later zijn, zoals altijd. Terwijl ik wachtte, begon ik het na enige tijd wel erg laat te vinden. Op een gegeven moment had ik het idee dat als ik naar de parkeerplaats zou lopen, ik hem daar aan zou treffen. Ik ging op mijn impuls af en liep mijn flat uit, het pad af, en naar de parkeerplaats. Door de hoeveelheid bos om mijn studentenflat heen, en de grote afstand naar de openbare weg, was het onmogelijk dat ik zijn auto gezien of gehoord kon hebben. Maar toen ik de parkeerplaats opliep, zag ik aan de andere kant twee koplampen verschijnen. Nadat hij geparkeerd had, kon ik constateren dat het inderdaad de vriend was die ik verwachtte.
Bij een andere gelegenheid zou iemand mij op komen halen. De voorgaande gebeurtenis speelde door mijn hoofd, en ik had op een bepaald moment het idee dat als ik dan zou vertrekken, ik hem zou treffen nog voordat hij kon aanbellen. Ook hier was het niet mogelijk dat ik zijn auto gezien of gehoord kon hebben. Wel wist ik iets preciezer hoe laat deze persoon zou komen. Toen ik net de enige meter tussen twee deuren op mijn verdieping was waarop ik de parkeerplaats kon zien, zag ik de persoon die ik verwachtte lopen, op weg naar de voordeur. Ik maakte van die gelegenheid gebruik om hem toe te roepen dat ik eraan kwam.
Recent verwachtte ik een pakketje dat door de pakketservice van het postbedrijf gebracht zou worden. Ik wist dat het 's middags gebracht zou worden, maar niet hoe laat. Op een gegeven moment begon ik het toch wel laat te vinden. Ik had toen het idee dat als ik dan naar beneden zou lopen (met als excuus dat ik mijn brievenbus op post ging controleren), ik de man van de pakketservice zou treffen. Inderdaad kwam hij er net aangelopen nadat ik mijn brievenbus gecontroleerd had. Met het voor mij bestemde pakketje
Het is bepaald niet mijn gewoonte om mensen maar op goed geluk tegemoet te gaan lopen. Ik denk dat deze drie situaties de enige in mijn leven zijn waarbij ik dat gedaan heb.
Maar hoe kon ik dan weten op welk moment ik moest vertrekken?
"Moeten" en schuldgevoel
Een ander aspect aan "moeten", is dat je als je iets niet doet zoals het "moet", er schuldgevoel kan zijn.
In mijn zelfonderzoek heb ik er lange tijd moeite mee gehad om schuldgevoel daadwerkelijk te voelen en toe te laten. Als het al bewust begon te worden, dan had ik al gauw het idee dat het onzin was, en probeerde ik het te onderdrukken. Uiteindelijk komt van alles uit het verleden te pas en te onpas uit het onbewuste naar boven als associatie, en schuldgevoel is geen uitzondering. Passend bij de situatie in het heden is dat over het algemeen niet werkelijk.
In het boek "The Pearl Beyond Price", van A.H. Almaas, schrijft hij dat het doorvoelen van schuldgevoel naar het essentiële aspect Acceptatie leidt. Dit gaf mij voldoende inzicht in hoe dit gevoel in elkaar zit, om het vertrouwen te hebben het voelen ervan toe te laten.
Ik merkte dat schuldgevoel uit twee delen bestaat: het idee en gevoel dat iets aan mij "verkeerd" is, en een gevoel van afwijzing van mezelf, als gevolg daarvan. Het toelaten van het gevoel van "verkeerdheid" leidt tot het gevoel dat ik en de dingen "goed" zijn zoals ze zijn. Het toelaten van het gevoel van zelf-afwijzing leidt tot Acceptatie.
Het gevoel van zelf-afwijzing gebeurt duidelijk in het midden van mijn borst, en voelt vooral als gericht op mijn lichaam.